Cindy 2.0 - becoming me
Oktober 2025, dicht bij de Franse grens midden in het bos op een prachtige privé campingplaats voor mij alleen. Terwijl ik dit schrijf zit ik naar de magische herfstkleuren voor me te kijken, net terug van een zalige wandeling.
Exact een jaar geleden nam ik de definitieve beslissing om het bouwbedrijf los te laten zonder ander plan. Het afgelopen jaar onderging ik de meest intense transformatie tot nu toe terwijl ik dacht al veel aangepakt te hebben. Man, wat een jaar! Het loslaten van hetgeen niet meer bij me past, maakte ruimte om alle aspecten van mijn leven en vooral mijn prille kindertijd aandacht te geven. En als ik zeg, aandacht geven, was het geen bewuste keuze eerlijk gezegd. Het werd me in het gezicht gegooid, klap na klap opnieuw, maar net daardoor werd het zichtbaar. Kon ik er bewust mee aan de slag. Kindwondes, niet op mijn plek staan in het familiesysteem, een verstrikking met mijn betovergrootmoeder die me onthield van vol in het leven te staan, overlevingsmechanismen die duidelijk werden, perimenopauze, de plotse en veel te vroege dood van mijn schoonbroer … lieten zich allemaal zien. Het was een jaar van veel doorvoelen, keihard werken, telkens weer terug rechtkrabbelen, grenzen stellen, voor mezelf en het leven kiezen.
Enkele maanden geleden, toen ik terug een kleine sprankeling van energie en levensvreugde voelde, stond ik stil bij wat ik nu wou van het leven, waar ik altijd van gedroomd had maar niet deed. Ik droomde vroeger van avontuurlijke reizen, midden in de natuur, met mijn eigen huisje, een mobilhome. Een simpeler leven, genietend van de eenvoud, tijd en rust om gewoon te 'zijn', te aarden in de natuur, enkel mijn eigen gedachten te horen, te voelen wat ik nu wil in het leven, vrijheid. Omdat ze zo vreselijk duur zijn en om mijn rationele kant mee te betrekken in mijn beslissingsproces, huurden we in de zomervakantie er eerst eentje en gingen de kinderen en ik een weekje naar het zuiden van Duitsland. Twee dagen nadat we terug waren stonden we in de winkel en tekende ik de verkoopovereenkomst van mijn eigen van. De beste beslissing ooit! Mijn vrijheid, mijn droom, mijn leven, mijn eigenheid.
Volgens de human design theorie gebaseerd op je geboortedatum, -plaats en -uur ben ik een 3/5 emotionele projector. Zonder dieper in te gaan op human design is slechts 20% van de bevolking projector en zitten we volledig anders in elkaar dan de andere energietypes. Zo hebben wij bijvoorbeeld geen eigen energiecentrum en zijn hiervoor afhankelijk van anderen en hebben meer tijd nodig om te recupereren. We zuigen als het ware de energie van anderen op. Niet alleen de goede energie, maar we 'zien' en voelen anderen ook aan vaak nog vooraleer ze zichzelf zien of voelen. Een gave en een vloek die tijd nodig heeft om op zo'n manier te beheersen zodat je jezelf niet verliest erin. We zijn ook heel erg gevoelig voor conditionering door onze omgeving waardoor de meeste projectors de eerste helft van hun leven als andere energietypes opereren totdat ze in een burn-out belanden hetgeen ook mij gebeurde. In het leven dat ik leidde hoorde ik mijn eigen gedachten niet meer, had ik geen idee meer wie ik was, wat ik voelde en wat ik wou door de conditionering en verwachtingen van anderen en de maatschappij. Ik kan maar een bepaalde tijd in het gezelschap van anderen zijn voordat ik mezelf niet meer hoor en me leeggezogen voel. En hiervoor heb ik dus tijd nodig, tijd alleen, om te herbronnen, bij mezelf te blijven en dit liefst zo dicht mogelijk bij de natuur waar ik tot rust kom.
Ik ben uit mijn burn-out gekrabbeld, zit bijna aan het einde van de afronding van het bedrijf, ben gestart met voor mezelf te leven door mijn campervan te kopen en mijn eerste trip te beleven. En nu? Nu weet ik het even niet. Ik zit in 'the in between' fase, tussen 2 levensfases in, in de overgang als vrouw (dat is nog een heel ander verhaal, pfff). En net daar hoor ik te zitten om het stil genoeg te krijgen en te horen/voelen welke richting ik moet uitgaan, wat ik hier te doen heb, wie ik diep vanbinnen ben en hoe ik in mijn tweede levenshelft in het leven wil staan. Waar ik het afgelopen jaar me nog volop heb bijgeschoold als professional en systemisch coach en in november een cursus als herborist start, heb ik nog geen flauw idee waar het leven me gaat brengen. Het contrast tussen mijn uitjes met de campervan in de natuur en mijn dagelijks leven voelt nu nog als te groot. De tijd zal het uitwijzen, maar de kans is groot dat je mij volgend jaar oktober ergens in een huisje in het bos kan vinden om de langzamere levensstijl verder door te trekken, opnieuw recupererend van de volgende laag van de ajuin die gepeld gaat worden in mijn transformatieproces waarschijnlijk.
Maar voor nu is het goed, meer dan goed. Dankbaarheid overvalt me, elke dag opnieuw.