De illusie van tijd
Tijd, een relatief begrip, gemaakt door de mens om te kunnen functioneren hier op aarde. Tijd, iets waar we ons druk om maken en langs de andere kant als vanzelfsprekend beschouwen. Tijd, iets wat veel te snel voorbij gaat en plots kan stilstaan. Een inzicht dat onlangs insloeg als een bom door het plotse overlijden van mijn schoonbroer. Een inzicht dat nooit meer zal verdwijnen net zoals het litteken dat zijn vroege vertrek veroorzaakte.
Zondag 2 maart 2025, 11u38. Ik ben me net aan het klaarmaken in de badkamer om te gaan trainen wanneer ik telefoon krijg van mijn zus. Nietsvermoedend neem ik op en hoor mijn nichtje hysterisch zeggen dat papa dood is. Mijn zus schreeuwend op de achtergrond, de tijd staat stil. Vol ongeloof en geshockeerd haasten we ons naar daar. Alles wat daarna gebeurde staat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift en heeft mijn kijk op het leven voorgoed veranderd. Mijn zus die haar man plots op jonge leeftijd verliest, 2 tieners die verder moeten zonder papa. De rauwheid van de pijn en verdriet die niemand voor hun kan wegnemen, snijdt door merg en been.
Hij was even oud als mij en werd zonder waarschuwing van ons weggehaald. Het laat een leegte achter die zijn vrouw en kinderen zal vormen, deel van hun pad hier op aarde, hun lot om te dragen. Nooit eerder kwam de echtheid van het leven en de dood zo dichtbij.
De dagen erna leef ik op 2 niveaus. Mijn ego, persona, gekweld door het verdriet van zijn gezin waar ik niets aan kan veranderen en mijn eigen verdriet rond zijn vertrek. Het gooit me volledig terug in oude overlevingsmechanismen die ik als jong kind ontwikkelde en rijt al mijn oude wonden genadeloos open. Ik sluit me af, laat nauwelijks nog iemand binnen en verval terug in een diepe eenzaamheid die ik sinds mijn kindertijd met me meesleep.
Gelijktijdig vallen mijn oogkleppen af. De sluier van ons leven hier op aarde verdwijnt en ik zie voorbij de matrix, ons dashboard hier op aarde. Mijn kern voelt in alle opzichten dat de dood niet het einde is, is energetisch verbonden met alles rondom mij, weet dat we allen hier op aarde een taak hebben, een les te leren, wakker te worden uit ons oppervlakkige, beperkte bestaan. Los van ego, los van verwezenlijkingen, los van materialisme, los van conditioneringen en het persona dat we ontwikkelen. Ik voel de kostbaarheid van het leven hier op aarde, de korte tijd die we hier mogen doorbrengen, dankbaarheid om 's ochtends wakker te worden en de zon te zien en voelen schijnen. Doorvoeld zoals nooit tevoren, diep in mijn kern, samen met het verdriet en de scherpe pijn van mijn ego rond de dood.
Woorden schieten te kort om dit gevoel, dit inzicht uit te drukken, maar het verandert me op celniveau. Het doet me nog meer stilstaan bij mijn zoektocht naar mezelf, mijn kern. Mijn connectie met de energieën rond me, het universum, mijn gidsen en engelen.
Ik ben 'mezelf' kwijt. Mijn persona dat ik ontwikkelde als kind en in mijn adolescentie is volledig aan het afsterven. Ik ben onrustig, oncomfortabel, afgesloten, opgesloten in mezelf. Ik kan het alleen maar waarnemen. Mijn ego en overlevingsmechanisme is hard aan het vechten om me in het oude stramien te duwen, een nieuw professioneel doel te zoeken nu ik het bouwbedrijf achter me laat, me terug te laten hervallen in oude manieren om in het leven te staan. Ik observeer alles wat in me gebeurt, hoe ik me afsluit, hoe ik terug in angst schiet en in eenzaamheid. Meer kan ik niet doen, meer wil ik niet doen. Voor de eerste keer in mijn leven probeer ik het niet op te lossen, niet te ontvluchten. Ik laat het me vertellen over wie ik ben. Ik laat ondertussen stilaan het persona los dat werd ontwikkeld, ik neem er afscheid van net zoals ik afscheid moest nemen van mijn schoonbroer.
Net zoals een kind dat verdwaald is in het bos, probeer ik stil te staan. De bomen en struiken in dat bos zijn niet verdwaald, ze zijn 'hier'. Ik ben 'hier' en neem de nieuwe omgeving in me op. Ik blijf staan zonder koortsachtig te zoeken naar mijn pad, niet verdwaald maar 'hier', op een prachtige nieuwe plek vol mogelijkheden. 'Hier' wil ik even blijven en gewoon zijn, wennen aan het onbekende, luisteren naar wat het me wilt vertellen. Tot mezelf komen en voor mezelf zorgen zonder onmiddellijk opnieuw op pad te willen, rusten, zijn. Pas als ik stil word, durf voelen en observeren wat er diep in me gebeurt, zal mijn pad terug zichtbaar worden. Zullen mijn gidsen me begeleiden, stap voor stap. Genieten van de kostbaarheid van het leven, in de natuur, in alle rust, elke dag opnieuw. Want tijd is ons niet gegarandeerd, tijd is een illusie gecreëerd door de mens.